Mijn bevallingsverhaal!
Wout is vandag gewoon al weer 6 weekjes bij ons! Zo bizar hoe snel dat de tijd gaat! Ze zeggen altijd time flies when you have fun.. Nou dat is in dit geval o zo waar! Genoeg gezwemel gehad haha over naar waar je voor kwam haha.
Daar is ie dan! Mijn bevallingsverhaal.. Het heeft even op zich laten wachten allemaal maar ik was en ben gewoon volop van ons mannetje aan het genieten! Zullen we maar meteen gaan beginnen?! Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik zelf wat stukjes mis van de bevalling dus misschien is mijn verhaal niet helemaal 'compleet' maar dit is hoe ik het ervaren en beleefd heb dus dat is wat ik kan delen met jullie..
Donderdagnacht werd ik wakker met lichte krampjes. Ik ging even plassen en weer lekker terug naar bed. Nog geen seconde stil gestaan bij het idee dat het kon gaan beginnen want deze fijne 'voorweeën' heb ik al veel vaker gehad. Ik ben weer lekker in slaap gevallen en smorgens was er inderdaad niks aan de hand. Ik had om 10.00 uur een afspraak bij de verloskundige voor mijn wekelijkse controle. Wel hadden we de week ervoor afgesproken dat ik er over na mocht denken ofdat ik gestript wou gaan worden ofniet. En zoals jullie waarschijnlijk wel weten was ik door alle pijn etc. wel voortaan behoorlijk klaar met het zwanger zijn. ( niet dat ik niet meer genoot hoor absoluut niet) Mijn beslissing was dan ook dat als het zou lukken want je moet tenslotte wel al ontsluiting hebben om toch gestript te worden. Zo gezegd zo gedaan. De verloskundige ging voelen of ik al ontsluiting had en die bleek ik al te hebben maar liefst 3cm al! Omdat bij mij het strippen zelf geen zeer deed en ik al zoveel ontsluiting had kon ze heel goed strippen. Ik ben dan ook met een menstruatieachtige kramp de deur uit gegaan bij de verloskundige. Ze zei in ons gesprek al wel het kan zomaar zijn dat je vanavond al bevallen bent maar het kan ook nog een paar dagen duren. Pin je hier niet aan vast. Maar zei ze.. zoals ik het nu heb kunnen voelen qua ontsluiting en het strippen wat ik heb kunnen doen denk ik niet dat de kleine nog lang op zich laat wachten. En inderdaad...
Ik ben meteen vanuit de praktijk naar huis gegaan en met de hond gaan wandelen. Ik voelde wel echt de krampachtige pijn maar zoals de verloskundige gezegd had heb ik me niks ingebeeld en nergens aan vast gepint en het gewoon op me af laten komen. Toen ik thuis kwam met de hond ben ik lekker op de bank gaan liggen en heb ik vooral veel rust gehouden.
Sander kwam om 4 uur thuis en toen had ik nog steeds die krampachtige menstruatiepijn. Rond 18.00 uur tijdens ons avond eten kwamen er lichte pijntjes die ik even weg moest zuchten maar nog steeds niks ergs of heftigs. Totdat ik rond half 8 wat vaker de 'krampen' weg moest zuchten en sander tegen mij zei anders ga je even onder de douche zitten. Ja dat kon ik wel even doen. Ik naar boven en de douche in. Dit was alleen totaal geen succes.. Na een kwartier zat ik weer beneden ik kon geen houding vinden die fijn was in de douche. Dus weer lekker de bank op. Sander vond het verstanding als ik even de verloskundige zou bellen omdat ik toch wel wat meer pijnlijke krampen kreeg en hij vond dat ze moesten weten dat ik bezig zou zijn. Dus ik om 20.00 uur de verloskundige ( Monique had ik) gebeld en mijn verhaal gedaan. Volgens Monique had ik zoals ze uit mijn verhaal op kon maken voorweeën. Ze zei als je echt een wee hebt kun je niet tegen mij praten zoals je nu doet aan de telefoon. Je moet de echte pijnlijke weeën ongeveer om de 5 minuten 1 minuut lang hebben en dit dan minimaal 2 uur. Als dit zo is dan bel je mij weer op en dan kom ik. Voor nu pak je lekker je rust ga lekker naar bed om nog wat te slapen voor het geval je gaat bevalling dan ben je lekker fit. Dus ik na gtst meteen naar boven naar bed. Op de trap kreeg ik meteen al een flinke wee maar nog niet zo erg dat ik hem niet op kon vangen.
Eenmaal in bed werden de weeën langzaamaan erger. Ik heb dan ook om 21.15 uur Sander een appje gestuurd dat dit echt niet normaal was zo en hij naar boven moest komen. Sander kwam boven en ik lag letterlijk te janken van de pijn.. ( jepp als een klein kind haha) Om 21.30 uur zei ik tegen Sander bel Monique maar op want ik heb het idee dat ik moet poepen en dat hoort niet.. ( sorry voor de taal maar dit was eenmaal zo..) Ik wist dat dit persdrang was. Hierdoor raakte ik ook wel lichtelijk in paniek want ik wou niet alleen thuis met sander bevallen! Sander braaf naar mij geluisterd en Monique gebeld. Hij uitgelegd wat ik voelde en dat mijn weeën ondertussen al binnen de 5 minuten kwamen en dan dik 1.5 minuut lang. En natuurlijk dat ik het idee had dat ik al moest persen. Monique gaf aan meteen te komen.
Om 22.00 uur was Monique er. Op het moment dat Monique de slaapkamer op liep kreeg ik meteen weer een heftige wee. Ik weet dat Monique tegen mij gepraat heeft maar wat ze precies allemaal gezegd heeft weet ik echt niet meer.. Wel dat ze zei dat als mijn wee weg was ze ging voelen hoeveel ontsluiting ik had. Ik was ontzettend bang dat ik nog steeds op die 3 á 4 cm zou zitten maar wat bleek ik zat al op 8 hele centimeters!! Monique schrok hier dan ook wel een beetje van omdat ik iets langer als een uur geleden nog zo rustig met haar aan de telefoon had gezeten. Omdat ik eigenlijk graag in het ziekenhuis wou bevallen kreeg ik de keuze om of nog te gaan of thuis te bevallen. Omdat ik zo'n heftige weeën had en al zoveel ontsluiting + persdrang durfde ik de autorit naar het ziekenhuis dan ook niet meer aan en besloten Sander en ik om thuis te blijven. Meteen heeft Monique het kraambureau gebeld voor ondersteuning waarbij ze nadrukkelijk zei dat het hier heel snel ging dus dat er best wel haast bij was. Dit was ondertussen rond 22.30 uur.
Om 23.00 uur was daar Bianca de kraamhulp. Precies op het juiste moment want ik zat op 10 cm en mocht al beginnen met persen. Na 3 persweeën was daar om 23.16 uur eindelijk na al die maanden wachten onze zoon Wout. Het moment dat hij eruit kwam ging zo snel dat ik dat zelf niet helemaal meegekregen heb. Hetgeen wat ik meekreeg was dat ineens ons kindje op mijn buik lag en ik wel 10x heb herhaald dat daar dan echt ons kindje was haha!
Eenmaal toen Wout er was kreeg ik meteen een prik in mijn been en kwam na een paar minuten ook de placante eruit. Sander heeft toen net voorat de placenta kwam de navelstreng doorgeknipt waar ik eigenlijk niet echt iets van meegekregen heb. Na de geboorte van de placenta werd ik van onder weer een beetje opgelapt ( de schade viel reuze mee hoor! klein scheurtje en 3 hechtingen) Hierna werd Wout schoongemaakt, gewogen en aangekleed.
Bianca en Monique waren bang dat we misschien alsnog naar het ziekenhuis zouden moeten omdat Wout misschien wel te licht was aangezien het zoon klein fijn mannetje was. Maar gelukkig woog hij 3080 gram en was dit voldoende om thuis te mogen blijven!
Wout hebben we lekker even in zijn wiegje naast ons bed gelegd zodat ik zelf even kon gaan douchen. Oh jongens dat moment dat je opstaat uit bed is écht niet fijn.. Ik had het gevoel alsof ik daar beneden flink in elkaar getimmerd was haha.. Eenmaal uit de douche en weer lekker terug in bed hebben we Ziva naar boven gehaald. Ziva heeft haar eigen de hele bevalling zo rustig gehouden en is lekker op de bank gaan liggen. Het moment waarop ze bij ons mocht was echt heel mooi. Ze lag mooi aan de zijkant half op bed naar mij en Wout te kijken. Wout lag lekker bij mij aan de borst te drinken.
Ondertussen werden er beneden lekker beschuit met muisjes gesmeerd die we vervolgens met zijn vieren op bed hebben opgegeten napratend over de bevalling. Wat een ervaring joh! En nee bevallen is echt niet fijn ( ondanks dat ik een hele snelle en korte bevalling had). En toen ze zeiden de pijn die vergeet je wel dacht ik na de bevalling echt wat een liegbeesten allemaal haha. Maar nu 6 weken later moet ik eerlijk toegeven dat ik de echt heftige pijn alweer ben vergeten haha ik weet natuurlijk wel dat ik echt heel veel pijn had maar ik kan het niet echt omschrijven.
Toen dit allemaal achter de rug was zei ik zo mooi tegen Sander dat ik nou mama wou gaan bellen en vertellen dat ze oma was geworden. Sander zei dat doen we morgen vroeg wel het is nu veel te laat.. Ik had namelijk nog niet in de gaten dat het ondertussen al 02.30 uur was. Inderdaad wel een beetje laat om te bellen. We besloten om te gaan slapen voor zover dit ging om vervolgens sochtends te gaan rondbellen dit hebben we om 6.30 uur gedaan omdat mijn zussen moesten werken. Ik wou niet dat zei het later pas zouden horen of al aan het werk waren tijdens mijn telefoontje want dan konden ze niet opnemen. Na iedereen gebeld te hebben zijn we nog lekker in bed blijven liggen met zijn drietjes en hebben we vooral flink zitten genieten!
Wat ik achteraf van aan de bevalling wel héél jammer vind is dat ik het moment waarop Sander zijn zoon voor de allereerste keer ziet ik zijn gezicht niet heb kunnen zien haha. Hier was ik vooral ook heel benieuwd naar. Maar ach ons manneke is kerngezond en papa is kei trots op zijn zoon en dat is het alleraller belangrijkste.
Dit was mijn bevallingsverhaal en de manier waarop ik heb het ervaren. Ik weet dat ik tijdens de bevalling heb gezegd dat ik maar 1 kind wou door de pijn haha. Maar als je me nu vraagt of ik het ooit weer over zou doen durf ik langzaamaan toch wel toe te geven dat een kindje hebben zo bijzonder is dat je daar al die pijn voor over hebt!
Mocht er iets niet duidelijk zijn of je hebt een vraag mag je die natuurlijk altijd stellen!
Liefs Kelly